Οι αγώνες των εργατριών στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι διεκδικήσεις και τα δικαιώματα που κέρδισε το φεμινιστικό κίνημα για τις ίδιες τις γυναίκες αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας, δεν έχουν μόνο συμβολική αξία. Σήμερα ο αγώνας για την ισότητα των φύλων είναι περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ.
Τα δικαιώματα των γυναικών δε χωρούν στο ασπρόμαυρο παρόν που ετοιμάζει καθημερινά η τρικομματική κυβέρνηση. Δε θα μας πουν αυτοί τι χρώμα θα έχει το μέλλον! Το φεμινιστικό κίνημα με αγώνες δεκαετιών κατάφερε οι γυναίκες να έχουν λόγο και χώρο στη δημόσια ζωή. Τώρα Σαμαράς- Βενιζέλος – Κουβέλης, μας δείχνουν το σκοτάδι της οπισθοδρόμησης.
Στις μέρες μας οι γυναίκες αποκλείονται ολοένα και περισσότερο από την εργασία : η ανεργία των γυναικών έφτασε το 31%, με το ποσοστό των νέων να αγγίζει το εξωφρενικό 65%.
Οι γυναίκες αποτελούν το 63% των μερικά απασχολουμένων με μισθούς εξευτελιστικούς – κάτω από το όριο της φτώχειας, χιλιάδες ανασφάλιστες. Σε πολλές περιπτώσεις απολυμένες λόγω εγκυμοσύνης. Με εργασιακές συνθήκες βίας, απειλών και σεξουαλικής παρενόχλησης – ενώ οι άδειες μητρότητας για τους γονείς στο δημόσιο τομέα καταργούνται, όπως και μια σειρά επιδόματα (επίδομα γέννας).
Οι γυναίκες αναγκάζονται να αναπληρώσουν το διαλυμένο κοινωνικό κράτος με διπλά και τριπλά ωράρια φροντίζοντας παιδιά και ηλικιωμένους, αποκλεισμένες στο σπίτι. Με τις όποιες δομές που έχουν απομείνει να καταργούνται (βοήθεια στο σπίτι), να υποβαθμίζονται ή να μη φτάνουν (βρεφονηπιακοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία). Οι πολιτικές των μνημονίων που καταργούν συλλογικές συμβάσεις, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης, ακυρώνουν παροχές (νοσήλια στα δημόσια μαιευτήρια) φορτώνουν κι άλλη καταπίεση στις πλάτες τους, εντείνουν τις ανισότητες και διακρίσεις. Οξύνουν τις πατριαρχικές αντιλήψεις και τα συντηρητικά στερεότυπα.
Οι διακρίσεις και η βία κατά των γυναικών στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, τη μέρα, τη νύχτα, σε όλες τις ηλικίες, είναι γεγονός καθημερινό πια. Οι παραδοσιακές, πατριαρχικές αντιλήψεις που θέλουν τη γυναίκα στην ιδιοκτησία του άντρα, συζύγου-πατέρα, ενισχύονται σε συνθήκες κρίσης και σε ένα κλίμα γενικής οπισθοχώρησης, με την αυξανόμενη επιρροή των ακροδεξιών ιδεών και προτύπων συμπεριφοράς, τον πολυδιάστατο ρατσισμό, τον συντηρητισμό και την ανυπόκριτη βία που αποπνέουν.
Οι γυναίκες προβάλλονται σαν εμπόρευμα και αντικείμενο στα ΜΜΕ, ενώ μετανάστριες θύματα του trafficking βιάζονται καθημερινά για να ζήσουν, βιώνοντας μόνο τον τρόμο. Γυναίκες οροθετικές διαπομπεύονται, οι θύτες γίνονται κατήγοροι.
Ωστόσο, οι γυναίκες διαλέγουν στρατόπεδο και είναι εδώ, αποφασισμένες να αντισταθούν στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους. Είναι εδώ, σπάνε τη σιωπή. Παρούσες στους συλλογικούς αγώνες, στις πλατείες, στις απεργίες, στα συνδικάτα, στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Αποφασισμένες να γιορτάσουν την ανατροπή. Με οργάνωση, συλλογική αντίσταση και πάλη, για την κοινωνία πραγματικής ισότητας που γυναίκες και άνδρες ονειρευόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με την τριπλή σημαία του, αναγνωρίζει ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι μεγάλη δύναμη δημοκρατίας, ανατροπής, χειραφέτησης και προοδευτικού ριζοσπαστισμού, δίνει φωνή στο πρόγραμμά του στα φεμινιστικά προτάγματα, για μια κοινωνία σεβασμού των ανθρώπινων αξιών και απόλυτης ισότητας των φύλων.
