Του Γιώργου Γυπάκη
Η αλήθεια ειναι πως όσα περιγράφει η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της "Το Δόγμα του Σοκ" ότι έγιναν στη Χούντα του Πινοσέτ για την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Μίλτον Φρίντμαν, επαναλαμβάνονται με χειρουργική ακρίβεια - χωρίς τα λάθη που έκανε ο Πινοσετ, δηλαδή την απροκάλυπτη βία που προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή. Αρθρα που δημοσιεύονται στο δεξιό τύπο, επικροτούν πολλές μνημονιακές μεταρυθμίσεις ως πιστή αντιγραφή των μεταρυθμίσεων του Πινοσέτ.
Και το χειρότερο είναι, πως με την επικάλυψη ή το πρόσχημα αν θέλετε του "κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης" η κυβέρνηση πλέει στο χαρακτηρισμό της "Δημοκρατίας" αφού μια δικατορία δεν θα μπορούσε να γίνει επίσημα ανεκτή στον ευρωπαϊκό κύκλο. Προς το παρόν.
Kανείς πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι με την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών η κυβέρνηση κάνει μια ολοκληρωμένη στροφή προς τον αυταρχισμό και τη δικτατορία. Τί λέει ο Συνταγματολόγος Κώστας Χρυσόγονος με αφορμή την επίταξη που ξεχείλισε το ποτήρι (πηγή TVXS): «Ο νόμος δεν υπερισχύει του Συντάγματος. Το ξέρουν ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής. Το Σύνταγμα απαγορεύει κατηγορηματικά κάθε μορφή αναγκαστικής εργασίας και η εργασία υπό την απειλή ποινικών κυρώσεων - και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος - όπως συμβαίνει στην περίπτωση της πολιτικής επιστράτευσης είναι χαρακτηριστική περίπτωση αναγκαστικής εργασίας» σημειώνει. Προσθέτει δε: «το ότι η κοινή νομοθεσία δεν έχει εναρμονιστεί προς το Σύνταγμα δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρήσει το Σύνταγμα. Σημαίνει ότι δεν πρέπει να εφαρμοστεί η κοινή νομοθεσία που το παραβιάζει».
«Αυτό που επικαλείται ο πρωθυπουργός για την κήρυξη της επιστράτευσης είναι ο ενδεχόμενος κίνδυνος για την υγεία υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων σε περίπτωση αναβολής τους. Το Σύνταγμα δεν κάνει λόγω για κίνδυνο υγείας μεμονωμένων προσώπων. Το Σύνταγμα επιτρέπει την επιβολή πολιτικής επιστράτευσης σε περίπτωση κινδύνου για τη δημόσια υγεία εν γένει, όπως τα λοιμώδη μεταδοτικά νοσήματα. Στην περίπτωση αυτή έχουμε απλώς ένα εικαζόμενο – στη φαντασία του πρωθυπουργού θα έλεγα – ενδεχόμενο να υπάρξουν νευρικοί κλονισμοί δυο, τριών ή δέκα υποψηφίων, το οποίο βεβαίως δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Αποτελεί ενδεχομένως κίνδυνο για την υγεία συγκεκριμένων ατόμων, αν θεωρηθεί ότι μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Επομένως, δεν στοιχειοθετείται συνταγματική προϋπόθεση. Η κήρυξη της επιστράτευσης είναι σαφώς αντισυνταγματική» επισημαίνει ο Κώστας Χρυσόγονος, ο οποίος έχει κάνει τον τελευταίο καιρό δεκάδες τέτοιες αναλύσεις, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Τί δεν μπορούν να καταλάβουν λοιπόν, αυτοί που αρνούνται να αναγνωρίσουν τον όρο "Χούντα";
Ακόμα και η Αυγή σε πρωτοσέλιδό της έγραψε για μια "ιδιότυπη οικονομική Χούντα". Ειπώθηκε και στη Βουλή. Αν τα λόγια έχουν κάποιο νόημα και δε λέγονται μόνο για να προκαλούν εντυπώσεις, θα πρέπει να τους δώσουμε και την ανάλογη βαρύτητα.
Δηλαδή να πιστέψουμε σε βάθος, την έννοιά τους.
Τί άλλο θα χρειαστεί για να προχωρήσουμε παρακάτω;
Η αναγνώριση της Χούντας από το σύνολο των αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι η βασική προϋπόθεση, αν θέλουμε να προχωρήσουμε συντεταγμένα στην ανατροπή της. Από κει και πέρα, πολλές μικρές αλλά τέσσερις μεγάλες μάχες πρέπει να δωθούν και μία ακόμα, αν στις άλλες ηττηθουμε.
1) Η μάχη με τον εαυτό μας
Δεν είναι μόνο οι μάχες που πρέπει να δώσουμε για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είναι και οι μάχες ενάντια στη βλακεία, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Οι ταξικές εμμονές, ο κακώς εννοουμενος διεθνισμός, ο λανθάνων αριστερισμός, ο κομματικός παραγοντισμός, η αναγωγή του μεταναστευτικού σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα, η προσκόλληση στις παραδοσιακές μορφές πάλης και τις απαξιωμένες συνδικαλιστικές δομές και η ανύπαρκτη επικοινωνιακή πολιτική από τη μία πλευρά (την αριστερή), κι από την άλλη, ο άκρατος αυθορμητισμός, η συνομωσιολογία, η έλλειψη ιδεολογικού υπόβαθρου, η παντελής έλλειψη σοβαρότητας, η συγχιση (λόγω έλλειψης παιδείας) μεταξύ εθνικισμού και πατριωτισμού ήταν και παραμένουν οι κύριοι λόγοι για την πολυδιάσπαση και τις συνεχόμενες ήττες συνολικά του αντιμνημονιακού κινήματος.
2) Η κοινοβουλευτική μάχη
Η μάχη για τη διενέργεια εκλογών και την κατάκτηση της εξουσίας είναι αναμφισβήτητα η κυρίαρχη αποστολή μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ και οι ΑΝ.ΕΛ. είναι τα τελευταία κόμματα εντός Βουλής που υπερασπίζονται το Σύνταγμα και την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Οι τρείς συγκυβερνώντες που αυτοτοποθετούνται στο "Συνταγματικό τόξο" προκαλώντας γέλια -αλλά όχι, δυστυχώς τα αντίστοιχα σχόλια της αντιπολίτευσης- έχουν δείξει στην πράξη το πόσο σέβονται τη Δημοκρατία, το κοινοβούλιο και το Σύνταγμα. Αλλά πρέπει να μάθουμε να μιλάμε στον κόσμο με πατριωτικό λόγο! Είμαστε Ελληνες, δεν είμαστε απάτριδα φρικιά σε παρατεταμένη εφηβεία! Να ξεχάσουμε τα μεγαλεπίβολα σχέδια για “κυβέρνηση της αριστεράς” που δε βγαίνουν στο μέτρημα! Να ζητήσουμε τη στήριξη της κοινωνίας για μια “Λαϊκή Κυβέρνηση”! Και επιτέλους, αφού ο κόσμος ζητά ηγέτες για να κινηθεί και να ελπίσει, να του δώσουμε ηγέτες! Να συμπεριφερθουμε ως κηνυγοί κι όχι ως κηνυγημένοι!
3) Η επικοινωνιακή μάχη
Και οι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις ωφείλουν την ύπαρξή τους στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τον αγώνα του Σαμαρά για την πρωθυπουργία, τον έδωσαν για λογαριασμό του οι Πρετεντέρηδες. Εαν το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τί έκανε, δε θα μιλάγαμε τώρα γι αυτά. Είναι άλλωστε το μόνο οργανωμένο επικοινωνιακό επιτελείο του αντιμνημονιακού κινήματος. Και είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει. Ηττήθηκε πρεκλογικά, πριν ακόμα δώσει τη μάχη, σ΄ένα debate που ο Σαμαράς λόγω ύφους και επικοινωνιακού προφίλ θα φαινόταν σα φλεγόμενο ποντίκι δίπλα στον ωραίο, σίγουρο Τσίπρα. Το επικοινωνιακο επιτελείο, σύρεται από την ατζέντα που του επιβάλλουν, τσιμπάει στις προκλήσεις, δεν μπορεί να επιβληθεί στους βουλευτές που εκφράζουν προσωπικές θέσεις αντί να υποστηρίζουν τη θέση του κόμματος, αντιμετωπίζει με το σταυρό στο χέρι την γκαιμπελική προπαγάνδα των Μουρούτηδων αντί να παίζει στο ίδιο ταμπλό, ένα παιχνίδι που το δίδαξαν καλύτερα απ' όλους οι κομμουνιστές.
4) Η συνδικαλιστική μάχη
Η Επιστράτευση των καθηγητών αλλά και το πραξικόπημα της ηγεσίας της ΟΛΜΕ ενάντια στους εκπαιδευτικούς, δεν αποτελεί ούτε ήττα, ούτε νίκη του αντιμνημονιακού κινήματος, αλλά σηματοδοτεί μιαν ιστορική αλλαγή στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στην πολιτική ιστορία της χώρας μας. Ολοι αντιλαμβάνονται πια, πως αυτή η στροφή προς τη δικτατορία γίνεται με τη στηριξη των συνδικαλιστικών παρατάξεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα, καταδεικνύουν ότι και η συμμετοχή της αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι προβληματική και φθαρμένη από το σύστημα και την τελμάτωση μιας χρόνιας απαξίωσης. Τα γεγονότα αυτά σηματοδοτούν ένα τέλος στη σύγχρονη ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και μια νέα αρχή.
Πρέπει να διαλυθούν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Γιατί έχουν μετατραπεί πιά σε βάρος για τους εργαζόμενους, μια φωλιά γεμάτη κηφήνες, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα.Οι σημερινές συνδικαλιστικές δομές μοιάζουν με κείνα τα μαγαζιά που αποκτούν κακό όνομα και δεν το χάνουν ποτέ, ακόμα κι αν αλλάξει ο μαγαζάτορας. Ας προχωρήσουμε με τις υπάρχουσες πρωτοβάθμιες δομές -αφού τις αλώσουμε πρώτα εκλογικά- σε μια νέα Συνομοσπονδία, στα οργανωτικά πρότυπα και το όνομα του ιστορικού Πολωνικού συνδικάτου "Αλληλεγγύη". Και με ενωμένους όλους τους εργαζόμενους σε μία πορεία - όχι με κλαδικές - συντεχνιακές κινητοποιήσεις - αλλά με μία Γενική και πολιτική απεργία διαρκείας, με ένα αίτημα, να ακυρωθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι και να παραιτηθεί η κυβέρνηση.
5) Η αυτοδιοικητική μάχη
Η πολιτική ανυπακοή δεν κρίνεται μόνο στους δρόμους, στο αγανακτισμένο πλήθος που σύρεται απληροφόρητο, αλλά από τον τρόπο που η τοπική αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζει την κεντρική εξουσία. Γι αυτό πρέπει να ξεριζώσουμε κάθε μνημονιακή αρχή, σε περιφέρειες και σε Δήμους σε όλη τη χώρα. Ισως να είναι η μοναδική μάχη που μπορεί να μας περάσει εύκολα στη νίκη, αρκεί να παραμείνουμε ενωμένοι και κομματικά ανεξάρτητοι. Τί μπορούμε να αντιτάξουμε;
Στο μνημονιακό σχέδιο των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, ένα σχέδιο Ειδικών Αντιμνημονιακών Ζωνών. Τί μπορούμε να προσφέρουμε; Ενα όραμα επανασχεδιασμού της τοπικής αυτοδιοίκησης με βάση τη συμμετοχή των κοινωνιών και μια πολιτική ανοικτής ανυπακοής στην κυβέρνηση, υποκαθιστώντας πλήρως τις κοινωνικές δομές και τις υποδομές παιδείας, πρόνοιας και υγείας που κατεστρεψαν τα μνημόνια, μια κίνηση που μπορεί να έχει την καθολική στήριξη των δημοτών, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν πειστεί για το δίκαιο του εγχειρήματος. Οι Αντιμονιακοί Δήμαρχοι μπορούν να ανατρέψουν το καθεστώς κυρήσσοντας τις πόλεις τους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
6) Η έσχατη μάχη
Κι αν όλα αποτύχουν; Τοτε μας μένει η συνειδητοποίηση πως με
τη Χούντα δε συναλάσσεσαι, δεν ανοίγεις διάλογο. Η λαϊκή επιστράτευση
μπορεί να είναι η δική μας απάντηση στην πολιτική επιστράτευση της Χούντας.
Η Χούντα των συνταγματαρχών δεν έπεσε με 48ωρες απεργίες, ούτε με εκλογές. Τη Χούντα την έριξαν -εκτός από τα λάθη της- τα Πολυτεχνεία και οι Παναγούληδες. Διαβάστε τί έκαναν. Οι εξόριστοι καλλιτέχνες και τα κινήματα εθνικής αντίστασης. Ρωτήστε αυτούς. Τη Χούντα την έριξαν οι λίγοι κι όχι οι πολλοί. Οι πολλοί ρουφιάνευαν. Οι πολλοί δείλιαζαν, τρομοκρατημένοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους. Οπως και τώρα.
Η Χούντα των συνταγματαρχών δεν έπεσε με 48ωρες απεργίες, ούτε με εκλογές. Τη Χούντα την έριξαν -εκτός από τα λάθη της- τα Πολυτεχνεία και οι Παναγούληδες. Διαβάστε τί έκαναν. Οι εξόριστοι καλλιτέχνες και τα κινήματα εθνικής αντίστασης. Ρωτήστε αυτούς. Τη Χούντα την έριξαν οι λίγοι κι όχι οι πολλοί. Οι πολλοί ρουφιάνευαν. Οι πολλοί δείλιαζαν, τρομοκρατημένοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους. Οπως και τώρα.
Αλλά, μην περιμένετε μαζικότητα. Οι καιροί έχουν αλλάξει.
Μην περιμένετε θεαματικές κινητοποιήσεις. Μην περιμένετε τα παιδιά της
γιουροβίζιον να τραγουδήσουν στους δρόμους, στην κηδεία κάποιου μεγάλου,
επαναστατικά τραγούδια. Και κυρίως, μην περιμένετε τους νέους να οργανώσουν τα
νέα Πολυτεχνεία. Γιατί ο αγώνας αυτός δεν είναι των νέων, αλλά των πατεράδων
τους. Οι νέοι σαπίζουν στο διαδίκτυο, στις εξεταστικές και στην οχλοβοή. Οι
πατεράδες τους έχουν την ευθύνη, η γενιά που κατέστρεψε πρέπει να ξαναχτίσει.
Ακόμα κι αν το τίμημα είναι αιματηρό.
