Από τα σημερινά "Νέα" Οι σημειώσεις του βουλευτή Τάσου Κουράκη από την αποστολή στην Παλαιστίνη
Πέμπτη 21 Αυγούστου
ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΧΙΛΤΟΝ Από την Κίνηση για Ελεύθερη Γάζα μού υποσχέθηκαν... «Κακό φαΐ, κακό, ή και καθόλου ύπνο, πολλή ναυτία και κίνδυνο να δεχθούμε ακόμα και πυρά από τους Ισραηλινούς.
Παρασκευή 22 Αυγούστου
ΛΑΡΝΑΚΑ 8.30 ΤΟ ΠΡΩΙ Ξεκινάμε σε λίγο. Στο λιμάνι έχει συγκεντρωθεί κόσμος. Ρίξαμε στη θάλασσα 34 κόκκινα γαρίφαλα στη μνήμη των Παλαιστίνιων ψαράδων που σκοτώθηκαν από τους Ισραηλινούς το 1967. Μεταφέρουμε ιατροφαρμακευτικό υλικό και 100 ακουστικά βαρηκοΐας για τα παιδιά των Παλαιστινίων που έχουν προβλήματα ακοής λόγω των συνεχών εκρήξεων βομβών. Η Γάζα απέχει 150 μίλια.
ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΕΝ ΠΛΩ 7 Μ.Μ. Πνέουν 8 Μπωφόρ. Το καΐκι είναι μόλις 18 μέτρα. Δεν έχει καμπίνες, το αμπάρι του έχει μετατραπεί σε κοινόβιο. Καλύτερα στο κατάστρωμα. Για τον κίνδυνο να πέσουμε στη θάλασσα ενώ «ξαλαφρώνουμε», προβλέπεται... γάντζος. Δενόμαστε και γέρνουμε στην κουπαστή.
Σάββατο 23 Αυγούστου
ΕΝ ΠΛΩ 10 Π.Μ. Δεν έχουμε δυνατότητα επικοινωνίας. Τα ηλεκτρονικά συστήματα δέχονται παρεμβολές και δεν λειτουργούν. Είμαστε εκτεθειμένοι σε κίνδυνο. Και
απ΄ τη φύση και απ΄ τους ανθρώπους. Κάνει αποπνικτική ζέστη. Αναζητώ στο κατάστρωμα μια σκιά. Οι Ισραηλινοί έθεσαν εκτός λειτουργίας τα τηλέφωνα αλλά και το Διαδίκτυο. Κουβεντιάζω με έναν Αμερικανό, μέλος του πληρώματος του «Ελευθερία». Είναι 50 χρόνων και... χορδιστής πιάνων. Στο άλλο καράβι, το «Ελεύθερη Γάζα», επιβαίνει η γυναίκα του.
ΕΝΑ ΜΙΛΙ ΑΠ΄ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ 6.30 Μ.Μ. Καταπλέουμε στη Γάζα. Η ηλεκτρονική επικοινωνία μας αποκαταστάθηκε. Έμαθα ότι λόγω και της συμμετοχής μου έγινε διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης για τον ασφαλή κατάπλου. Μπαίνουμε στο λιμάνι. Είναι συγκλονιστικό. Εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στο λιμάνι, πέφτουν στη θάλασσα, κολυμπούν μέχρι τα καΐκια μας, κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τις κουπαστές, ανεβαίνουν στα καΐκια, μας υποδέχονται σαν ήρωες, κραυγάζουν σε... αραβικά, αγγλικά «Welcome», «Τhank you».
Οι σκηνές είναι συγκλονιστικές. Ένα παιδί μου προσφέρει μικρές πίτες και αγγουράκια για το καλωσόρισμα. Μια ηλικιωμένη κρατά μια κανάτα και μας προσφέρει «Green teagood» για να δροσιστούμε. Στον δρόμο από το λιμάνι, οι διπλές σειρές των αστυνομικών που έχουν παραταχθεί δεν είναι ικανές να μας κρατήσουν μακριά απ΄ τις αγκαλιές των Παλαιστινίων. Μια γυναίκα μπροστά μου φορά ένα μαντίλι της Χαμάς στον Αμερικανό σύντροφό μας που προπορεύεται. Ζήλεψα... το είδε στα μάτια μου, έψαξε στην τσάντα της, δεν είχε άλλο μαντήλι και αντ΄ αυτού μου προσφέρει μια... σοκολάτα.
Κυριακή 24 Αυγούστου
ΓΑΖΑ 10.30 Π.Μ. Ζητούμε και επίσημα να επιστρέψουμε αεροπορικώς. Το επιτρέπουν μόνο σε εμένα, ως μέλους της ελληνικής Βουλής.
Δεν θα το κάνω. Ή με τους συντρόφους μου ή θα υποστώ ξανά το ταξίδι των 30 ωρών με το καΐκι για την Κύπρο.
Η Γάζα είναι μια παραγκούπολη. Εκεί, σε μια παράγκα με λαμαρίνες είναι και το σπίτι του πρωθυπουργού (της Χαμάς) Ισμαήλ Χανίγια, που μας δεξιώθηκε. Όλους. Φάγαμε κρέας με ρύζι από μια τεράστια γαβάθα που γύρω της είχε 44 κουτάλια. Μας φόρεσε σε όλους από ένα χρυσό μετάλλιο με ένα καραβάκι σκαλισμένο πάνω του. Μας υποσχέθηκε παλαιστινιακό διαβατήριο.
Μας αξίζει, έτσι είπε. Την Τρίτη πρέπει να είμαι στη Βουλή. Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Κρατώ τουλάχιστον την εμπειρία του τόπου.
«Τhis is the place gentlemen».
Πέμπτη 21 Αυγούστου
ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΧΙΛΤΟΝ Από την Κίνηση για Ελεύθερη Γάζα μού υποσχέθηκαν... «Κακό φαΐ, κακό, ή και καθόλου ύπνο, πολλή ναυτία και κίνδυνο να δεχθούμε ακόμα και πυρά από τους Ισραηλινούς.
Παρασκευή 22 Αυγούστου
ΛΑΡΝΑΚΑ 8.30 ΤΟ ΠΡΩΙ Ξεκινάμε σε λίγο. Στο λιμάνι έχει συγκεντρωθεί κόσμος. Ρίξαμε στη θάλασσα 34 κόκκινα γαρίφαλα στη μνήμη των Παλαιστίνιων ψαράδων που σκοτώθηκαν από τους Ισραηλινούς το 1967. Μεταφέρουμε ιατροφαρμακευτικό υλικό και 100 ακουστικά βαρηκοΐας για τα παιδιά των Παλαιστινίων που έχουν προβλήματα ακοής λόγω των συνεχών εκρήξεων βομβών. Η Γάζα απέχει 150 μίλια.
ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΕΝ ΠΛΩ 7 Μ.Μ. Πνέουν 8 Μπωφόρ. Το καΐκι είναι μόλις 18 μέτρα. Δεν έχει καμπίνες, το αμπάρι του έχει μετατραπεί σε κοινόβιο. Καλύτερα στο κατάστρωμα. Για τον κίνδυνο να πέσουμε στη θάλασσα ενώ «ξαλαφρώνουμε», προβλέπεται... γάντζος. Δενόμαστε και γέρνουμε στην κουπαστή.
Σάββατο 23 Αυγούστου
ΕΝ ΠΛΩ 10 Π.Μ. Δεν έχουμε δυνατότητα επικοινωνίας. Τα ηλεκτρονικά συστήματα δέχονται παρεμβολές και δεν λειτουργούν. Είμαστε εκτεθειμένοι σε κίνδυνο. Και
απ΄ τη φύση και απ΄ τους ανθρώπους. Κάνει αποπνικτική ζέστη. Αναζητώ στο κατάστρωμα μια σκιά. Οι Ισραηλινοί έθεσαν εκτός λειτουργίας τα τηλέφωνα αλλά και το Διαδίκτυο. Κουβεντιάζω με έναν Αμερικανό, μέλος του πληρώματος του «Ελευθερία». Είναι 50 χρόνων και... χορδιστής πιάνων. Στο άλλο καράβι, το «Ελεύθερη Γάζα», επιβαίνει η γυναίκα του.ΕΝΑ ΜΙΛΙ ΑΠ΄ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ 6.30 Μ.Μ. Καταπλέουμε στη Γάζα. Η ηλεκτρονική επικοινωνία μας αποκαταστάθηκε. Έμαθα ότι λόγω και της συμμετοχής μου έγινε διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης για τον ασφαλή κατάπλου. Μπαίνουμε στο λιμάνι. Είναι συγκλονιστικό. Εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στο λιμάνι, πέφτουν στη θάλασσα, κολυμπούν μέχρι τα καΐκια μας, κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τις κουπαστές, ανεβαίνουν στα καΐκια, μας υποδέχονται σαν ήρωες, κραυγάζουν σε... αραβικά, αγγλικά «Welcome», «Τhank you».
Οι σκηνές είναι συγκλονιστικές. Ένα παιδί μου προσφέρει μικρές πίτες και αγγουράκια για το καλωσόρισμα. Μια ηλικιωμένη κρατά μια κανάτα και μας προσφέρει «Green teagood» για να δροσιστούμε. Στον δρόμο από το λιμάνι, οι διπλές σειρές των αστυνομικών που έχουν παραταχθεί δεν είναι ικανές να μας κρατήσουν μακριά απ΄ τις αγκαλιές των Παλαιστινίων. Μια γυναίκα μπροστά μου φορά ένα μαντίλι της Χαμάς στον Αμερικανό σύντροφό μας που προπορεύεται. Ζήλεψα... το είδε στα μάτια μου, έψαξε στην τσάντα της, δεν είχε άλλο μαντήλι και αντ΄ αυτού μου προσφέρει μια... σοκολάτα.
Κυριακή 24 Αυγούστου
ΓΑΖΑ 10.30 Π.Μ. Ζητούμε και επίσημα να επιστρέψουμε αεροπορικώς. Το επιτρέπουν μόνο σε εμένα, ως μέλους της ελληνικής Βουλής.
Δεν θα το κάνω. Ή με τους συντρόφους μου ή θα υποστώ ξανά το ταξίδι των 30 ωρών με το καΐκι για την Κύπρο.
Η Γάζα είναι μια παραγκούπολη. Εκεί, σε μια παράγκα με λαμαρίνες είναι και το σπίτι του πρωθυπουργού (της Χαμάς) Ισμαήλ Χανίγια, που μας δεξιώθηκε. Όλους. Φάγαμε κρέας με ρύζι από μια τεράστια γαβάθα που γύρω της είχε 44 κουτάλια. Μας φόρεσε σε όλους από ένα χρυσό μετάλλιο με ένα καραβάκι σκαλισμένο πάνω του. Μας υποσχέθηκε παλαιστινιακό διαβατήριο.
Μας αξίζει, έτσι είπε. Την Τρίτη πρέπει να είμαι στη Βουλή. Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Κρατώ τουλάχιστον την εμπειρία του τόπου.
«Τhis is the place gentlemen».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου