Βάλια Βαγιωνάκη: Να τα καταφέρουμε εκεί που αποτύχαμε

Ένας κύκλος έκλεισε, με μια απόφαση δύσκολη. Απόφαση ζωής. Περνάμε πλέον σε μια νέα συγκυρία, χωρίς να καταθέσουμε τα όπλα. Χρειάστηκε να συνθηκολογήσουμε, διότι την άτακτη χρεοκοπία θα την πλήρωνε ο λαός - ιδιαίτερα οι αδύναμοι και αυτοί που κράτησαν καταθέσεις στο εσωτερικό. Παράλληλα, αποκρούσαμε πραξικοπηματικού τύπου επιδιώξεις για «Αριστερή Παρένθεση» που θα έδιναν οριστική ρεβάνς στις δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος.

Προσωπικά, χρειάστηκε να μετρήσω και να μετρηθώ, να εντοπίσω τα συλλογικά μας όρια, να αναζητήσω λάθη και παραλείψεις. Το δίλημμα, όμως, ανάμεσα στην υπεράσπιση της καθαρότητας της ιδεολογικής μου ταυτότητας από τη μια και στην υπαρκτή και άμεση απειλή μιας τόσο καταστροφικής εξέλιξης από την άλλη, έπρεπε να πάρει απάντηση. Το δίλημμα για να μιλάμε ειλικρινά ήταν να μη πληρώσει ο λαός αδιέξοδα για τα οποία και εμείς πλέον έχουμε ευθύνη. Υπεύθυνη στάση δεν είναι να υποκύψουμε σε μια νέα λογική μονόδρομου. Είναι να καταφέρουμε εκεί που αποτύχαμε. Να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο, εκμεταλλευόμενοι τον χώρο και κυρίως τον χρόνο που μας δίνεται τώρα.

 

Επίσης, οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, όπως και οι εκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου που διαμαρτυρήθηκαν σε όλο τον πλανήτη για τη συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας αποτελούν παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον. Παρακαταθήκη αποτελεί και το ότι πλέον υπάρχει ξανά στο τραπέζι το ζήτημα του χρέους, όπως παραδέχονται σήμερα όλοι οι θεσμοί. Πετύχαμε να ανοίξουμε δρόμους αλλαγής συσχετισμών στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αν και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να τους περπατήσουμε ως το τέλος.

Πεποίθηση μου είναι πως οφείλουμε να στηρίξουμε σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα που αποτελεί παράγοντα σταθερότητας για τον τόπο και μέγα κεφάλαιο για την Αριστερά. Με συναίσθηση των απογοητεύσεων και της πραγματικότητας, από εδώ και πέρα θα απαιτηθούν λιγότερα λόγια και περισσότερη σκληρή δουλεία από όλους μας, για να μπορούμε να κοιτάμε την κοινωνία στο πρόσωπο.