Η αγκαλιά της αριστεράς μας

Εδώ και 45 χρόνια, ανήκω στην αριστερά. Από τότε που ιδρύθηκε ο Ρήγας. Τότε ήταν τιμή να ανήκεις στον Ρήγα.
Από οικογένεια αριστερών,που ποτέ δεν αντάλλαξαν την δράση τους με κομματικές καρέκλες. Με έναν πατέρα, που μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ.εσ, όταν το κόμμα άρχισε να φλερτάρει με το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την κομματική του ταυτότητα όμως στην καθημερινότητα του, συνέχιζε πάντα να αγωνίζεται για μια αριστερή κοινωνία, και γιατί όχι, μια αριστερή κυβέρνιση.
Πέρασαν χρόνια δύσκολα, πέτρινα, σχεδόν χαθήκαμε, αλλά δεν πεθάναμε.
Γιατί οι ιδέες δεν πεθαίνουν, όταν υπάρχουν έστω και λίγοι που τις πιστεύουν. Οι ιδέες όταν τις πιστεύεις και τις ακολουθείς, ακόμα και στα καθημερινά, μικρά ανώνυμα βήματα σου, θεριεύουν. Λες και τρέφονται, οι άτιμες,, από αυτή τη φλογίτσα που σιγοκαίει μέσα σου.
Ο πατέρας μου πέθανε και δεν είχε τη μεγάλη χαρά να ζήσει και να δει τον χώρο του, την αριστερά του, να βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
Αυτή τη χαρά, την έζησα εγώ.
Και βλέπω την αριστερά μας, να διεκδικεί με αξιώσεις την διακυβέρνηση της χώρας,
Και την βλέπω να ανοίγει την αγκαλιά της, όπως κάθε αριστερά, σε δυνάμεις προοδευτικές, γιατί αυτή η αριστερά, πρέπει να είναι ενωτική και όχι διασπαστική και εσωστρεφής.
Και αυτή η αγκαλιά της, γεμίζει ολοένα με περισσότερο κόσμο και όλο μεγαλώνει.
Και εγώ χαίρομαι που όλο μεγαλώνει.
Και μπαίνουν μέσα, πρώην ανένταχτοι, πρώην ΚΚΕ, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τόπους, γιατί διαφέρουμε και θέλουμε να διώξουμε αυτή τη καταστροφική κυβέρνηση.
Γιατί θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να τα κάνουμε καλύτερα. Γιατί έχουμε μια άλλη ηθική, έναν άλλο τρόπο σκέψης, από αυτόν του μέχρι τώρα κατεστημένου.
Αλλά, τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και ανοίγουμε πάλι την αγκαλιά μας.
Και μπαίνουν πολίτες απλοί, που πίστεψαν στην αλλαγή του Αντρέα και τώρα, το κόμμα τους, τους πρόδωσε.
Αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και ανοίγουμε πάλι την αγκαλιά μας.
Και μπαίνουν μέσα κάτι δήθεν προοδευτικοί, που όμως στη σκέψη και συμπεριφορά τους, είναι βαθιά συντηρητικοί . Τους ακολουθούν κάτι νεαροί που κουβαλάνε το λάπτοπ τους, με τους οποίους ήρθαν στο συνέδριο. Και εκλέγονται και στην κεντρική επιτροπή. Και τώρα τελευταία, κάτι ψιθυρίζεται γι αυτούς, ότι φοροδιαφεύγουν...
Αλλά δεν πειράζει, πρέπει να ανατρέψουμε την κατάσταση...
Αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και ανοίγουμε πάλι την αγκαλιά μας.
Και μπαίνουν μέσα κάτι άλλοι τύποι, που ήταν συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που ξεβράκωναν τους συνάδελφους τους, οδηγούς, δημόσια, και ήταν αργότερα και απεργοσπάστες....
Κάποιος μάλιστα, τόλμησε και το είπε και στο συνέδριο, αλλά δεν απάντησε κανείς...
Αλλά δεν πειράζει, πρέπει να ανατρέψουμε την κατάσταση...
Αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και ανοίγουμε πάλι την αγκαλιά μας.
Και ακούμε για συνεργασίες με άτομα που δήλωναν ότι ο μισθός των 590ευρώ μεικτά, είναι καλός για έναν νέο. Που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, αλλά όχι το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου και διαγράφεται απο το ΠΑΣΟΚ.
Αν και έχουμε δηλώσει στο καταστατικό μας, ότι δεν συνεργαζόμαστε με άτομα που άσκησαν εξουσία...
Αλλά δεν πειράζει, πρέπει να ανατρέψουμε την κατάσταση...
Αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και πλησιάζουν και εκλογές...
Και ανοίγουμε πάλι την αγκαλιά μας.
Και λέμε πως θα συνεργαστούμε με όποιον δηλώνει αντιμνημονιακός και αντικαλικρατικός.
Και απλώνουμε το χέρι και σε Ανεξάρτητους (δεξιούς) Έλληνες.
Και διορίζουμε επικεφαλής στο κομματικό μας ραδιόφωνο κάτι δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν διστάζουν να αναμεταδώσουν ηχητικό ντοκουμέντο με τον βιασμό ενός δύστυχου άντρα...Τι και αν τον βιάσαμε για δεύτερη φορά δημοσίως....Το ίδιο δεν έκανε και ο Θέμος με τη φωτογραφία του δύστυχου του Παύλου Φύσσα;, Αλλά ξέχασα, αυτό το καταδικάσαμε...εμείς έχουμε άλλη ηθική!!!
Και ανοίγουμε την αγκαλιά μας, γιατί τα κουκιά δεν βγαίνουν...
Και αισθάνομαι, σαν σε μια σχέση, όπου βλέπω, πως, ο σύντροφός μου, δεν μου είναι πλέον πιστός... Αλλά τι να κάνω... Τον αγαπώ τον σύντροφό μου... αγαπώ την σχέση μου... και θέλω να την προστατεύσω.
Εσύ πατέρα, έφυγες νωρίς.

Συντροφικά και αγωνιστικά
Μαρία Κόρδα.