Μετά από σχεδόν πέντε χρόνια εφαρμογής των σκληρών μνημονιακών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, η ανθρωπιστική κρίση κάνει την εμφάνισή της παντού γύρω μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, στην οικογένειά μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες και τους γνωστούς μας. Πλέον οι άποροι που ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων για λίγη τροφή, οι λιποθυμίες μαθητών στα σχολεία από ασιτία, οι θάνατοι από μαγκάλια συνανθρώπων μας που αγωνίζονται να ζεσταθούν, τα σπίτια χωρίς ρεύμα, τα συσσίτια, η μετανάστευση, αποτελούν φαινόμενα που, ενώ παλιότερα θεωρούνταν αδιανόητα, τώρα δεν προκαλούν καν εντύπωση. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αντιμετωπίζει πολλά σοβαρά προβλήματα (χρέη, αδυναμία εξεύρεσης εργασίας, ελλιπή ιατροφαρμακευτική υποστήριξη, δυσκολία ικανοποιητικής κάλυψης των βιοτικών αναγκών), στα οποία αδυνατεί να αντεπεξέλθει, ενώ μια άλλη μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας βιώνει την απόλυτη φτώχεια και ανέχεια και οδηγείται στην κατάθλιψη, την απόγνωση, ακόμα και την αυτοκτονία.
Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της πολιτικής της κυβέρνησης και των εντολών της τρόικας, ο λαός μας αντέδρασε με δύο τρόπους: με την αλληλεγγύη και τις μαζικές κινητοποιήσεις. Δημιούργησε δίκτυα αλληλοϋποστήριξης, διανομής φαγητού, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία και ταυτόχρονα όρθωσε το ανάστημά του, αντέδρασε δυναμικά, απέργησε, διαδήλωσε. Βρέθηκε όμως απέναντι στην πιο ανάλγητη αντιδραστική κυβέρνηση, σε εντολοδόχους της ντόπιας και διεθνούς πλουτοκρατίας, σε διαπλεκόμενους με αυτήν πολιτικούς οι οποίοι κλήθηκαν να διαφυλάξουν τα συμφέροντά της θεωρώντας σημαντικότερα τα κέρδη από τους ανθρώπους. Αυτοί, διακηρύσσοντας ότι δήθεν θυσιάζουν το πολιτικό τους μέλλον για να «σώσουν» τη χώρα, προτίμησαν να κάνουν τους πολίτες πειραματόζωα και να θυσιάσουν πραγματικές ζωές, εφαρμόζοντας πολιτικές που οδήγησαν στη χειρότερη κατάσταση δυτική οικονομία σε καιρό ειρήνης. Ταυτόχρονα προσπάθησαν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους σε όλους μας, δηλώνοντας με θράσος «μαζί τα φάγαμε» και κατάφεραν να διαλύσουν την κοινωνία αποτυγχάνοντας σε όλους τους στόχους: το χρέος παραμένει τεράστιο και προφανώς μη βιώσιμο παρά τις δηλώσεις για το αντίθετο, η ανεργία στα ύψη παρά την αιμορραγία της μετανάστευσης, η επιχειρηματικότητα κρέμεται στο χείλος του γκρεμού. Παράλληλα, η υγεία διαλύθηκε, η παιδεία παραδίδεται στα ιδιωτικά κεφάλαια, η κοινωνική πολιτική και μέριμνα έχει μείνει κενό γράμμα. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες υφίστανται δραματική μείωση του εισοδήματός τους, «ματώνουν» καθημερινά, χωρίς καμιά προοπτική ανάκαμψης, χωρίς ελπίδα.
Αυτήν τη χαμένη ελπίδα έρχεται να δώσει πάλι πίσω στους πολίτες ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξαγγέλλοντας το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης διατρανώνει την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει τη βαθιά ανθρωπιστική κρίση, να στηρίξει τους πολίτες που υποφέρουν και μάλιστα τους πιο ευάλωτους και αδύναμους. Συγχρόνως καλείται να βγάλει την οικονομία από την ύφεση, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να διασφαλίσει στους πολίτες αξιοπρεπή διαβίωση, να τους προσφέρει ικανοποιητικές υπηρεσίες στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, να αναβαθμίσει τη δημόσια δωρεάν παιδεία, να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα. Επίσης, οφείλει να αποδείξει ότι η σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα (τους περίφημους «νταβατζήδες») μπορεί να έχει νικητή το δημόσιο συμφέρον, αφού υπάρχει η πολιτική βούληση και λείπει η διαπλοκή, αντιμετωπίζοντας τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή όπως γίνεται σε κάθε σύγχρονο ευνομούμενο κράτος. Την ίδια αποτελεσματικότητα θα πρέπει να επιδείξει στη δημιουργία λειτουργικών δημόσιων υπηρεσιών, στη στελέχωσή τους με αξιοκρατία, χωρίς «μέσο» κι εμπλοκή βουλευτικών γραφείων. Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφιστεί για να φέρει τη χαμένη αξιοπρέπεια στους πολίτες, την κοινωνική δικαιοσύνη, την προοπτική, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η πρόκληση είναι μεγάλη, αλλά η Αριστερά είναι έτοιμη να αποδείξει ότι τα καταφέρνει στα δύσκολα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου