48 χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, τιμούμε τους αγώνες για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την 21η Απριλίου

48 χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στη χώρα μας, τιμούμε τους αγώνες του ελληνικού λαού για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.

Τιμούμε τα μέλη και στελέχη της Αριστεράς καθώς και όλους τους αγωνιστές της δημοκρατίας, που πρωταγωνίστησαν στον επτάχρονο αντιδικτατορικό αγώνα και υπερασπίστηκαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα.

Μέσα σε μια Ευρώπη που συνθλίβεται από την ασκούμενη πολιτική της λιτότητας, η οποία αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιών και αντιδραστικών δυνάμεων, και την ίδια στιγμή επιχειρεί να αμφισβητήσει τη λαϊκή βούληση, η νικηφόρα αντίσταση του ελληνικού λαού με την οποία μπήκε τέλος στην μαύρη επταετία, αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα για τις σύγχρονες μάχες.

Με αφορμή τη μαύρη επέτειο η βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Βάλια Βαγιωνάκη και ο Αντώνης Μπαλωμενάκης έκαναν δηλάωσεις στην εφημερίδα "Χανιώτικα Νέα"

Β. Βαγιωνάκη: Χρόνια ομοψυχίας

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα έξω από την Περιφέρεια στα Χανιά να μαζεύουν τους ανθρώπους που κυνηγούσαν για να τους στείλουν στη φυλακή ή την εξορία, αλλά και τον πατέρα μου να έρχεται σπίτι έντονα ταραγμένος από τα γεγονότα», Διαβάστε τη συνέχεια

Αντώνης Μπαλωμενάκης: «Ε-λευ-θε-ρί-α!»

Σε καθεστώτα ανελευθερίας, ακόμα και η πιο μικρή αυτοσχέδια ενέργεια, μπορεί να αποκτήσει χαρακτήρα λυτρωτικό, απελευθερωτικό. Να στείλει ένα μήνυμα ελευθερίας. Μια τέτοια ενέργεια θυμήθηκε ο δικηγόρος Αντώνης Μπαλωμενάκης, ο οποίος ως νέος έζησε τις απαγορεύσεις και την κοινωνική καταπίεση της χούντας, αλλά και τα μεγαλειώδη γεγονότα του Πολυτεχνείου που άνοιξαν τον δρόμο για την πτώση της απριλιανής δικτατορίας»
«Η πρόσληψη του συγκλονιστικού γεγονότος της βίαιης κατάλυσης της Δημοκρατίας από ένα μικρό παιδί αναγκαστικά είχε περιορισμένο ορίζοντα και βάθος. Δεν ήταν συνεπώς παράδοξο ότι η πομπώδης καθαρεύουσα του καθεστώτος, τους κανόνες της οποίας μας δίδασκαν με ιερατική αυστηρότητα στο σχολείο, έφθασε αρχικά να ηχεί οικεία στα αφτιά μας. Είχαμε εξοικειωθεί με την κάλπικη, όπως αποδείχθηκε, πατριδοκαπηλία των στρατοκρατών. Η απουσία στοιχειώδους δημοκρατικής ζωής φαινόταν ως κάτι το φυσιολογικό, μια και δεν είχαμε γνωρίσει ως τότε άλλο τρόπο λειτουργίας αυτού που σήμερα ονομάζουμε “δημόσιο χώρο”», σημειώνει ο κ. Μπαλωμενάκης και προσθέτει:
«Όλα αυτά καταλύθηκαν βίαια μέσα μας με τα πρώτα διαβάσματα, τα πρώτα ψιθυρίσματα μεταξύ μας, τις πρώτες μυστικές συνάξεις. Αρχίσαμε κοροϊδεύοντας τον Παπαδόπουλο και λέγοντας ανέκδοτα για τον Παττακό. Την ίδια στιγμή χαμηλώναμε τη φωνή, όταν αναφερόμασταν στον γείτονα που τον πήραν στη Γυάρο (λέξη άγνωστη και επίφοβη συνάμα), χαμηλώναμε την ένταση στο πικάπ όταν βάζαμε έναν δίσκο του Μίκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τρομερή κραυγή «Ε-λευ-θε-ρία!» βγαλμένη από μερικές δεκάδες προσυνεννοημένους μεταξύ μας φίλους στο προαύλιο του Μουσείου στην πρώτη «στιγμιαία» διαδήλωση κάτω από τη μύτη του «Σπουδαστικού». Τα υπόλοιπα είναι, πια, Ιστορία».